Vanochtend was het ijskoud buiten, maar ondanks de winterse temperaturen zijn de eerste tekenen van de lente alweer zichtbaar. Heerlijk, want na een periode van grijze dagen ben ik toe aan meer zonneschijn. Het betekent ook dat het trouwseizoen weer in aantocht is, waar ik enorm naar uitkijk.
Fotograferen van bruiloften blijft voor mij een bijzondere ervaring, om verschillende redenen. Allereerst ben ik als trouwfotograaf getuige van een unieke gebeurtenis die ik van dichtbij mag meemaken. Voor even ben ik heel dichtbij een van de mooiste momenten van het bruidspaar. Van dichtbij maar toch van een afstandje probeer ik al die mooie momenten vast te leggen als blijvende herinnering.
Een trouwreportages maken is elke keer weer een uitdaging, want je krijgt slechts één kans om die mooie momenten vast te leggen. Je moet presteren en de druk die daarbij komt kijken vind ik stiekem wel tof.Het vergt ook creativiteit, want je wilt telkens unieke beelden maken die anders zijn dan anders. Dat is vooral uitdagend omdat je afhankelijk bent van de lichtomstandigheden op dat moment, en die zijn meestal verre van ideaal zijn. In die zin is trouwfotografie een lastige en uitdagende tak van sport.
Gelukkig zijn er op een trouwdag ook rustige momenten. Dat is maar goed ook, want ik ben gemiddeld zo’n 12 tot 14 uur aanwezig op zo’n dag en de boog kan niet altijd gespannen zijn.
Tijdens de borrel of het diner heb ik meestal wel tijd om te gaan freewheelen. Kijken of je op een bijzondere manier momenten kunt vangen. Bijzonder in compositie, bijzonder in kleur of bijzonder door het moment zelf.
Op deze momenten richt ik mij ook op de details: de trouwringen, het bruidsboeket en de aankleding. Maar deze focus is anders dan die tijdens de ceremonie of de bruidsreportage, waar alles heel snel en op een hoog tempo verloopt.
Kortom, ik kijk ernaar uit om mijn creativiteit weer te laten bloeien, net als de eerste bloemen van het seizoen.
Ivar
